Μειώθηκε κατά 3,1% η δασική κάλυψη της Γης

Αναδημοσίευση άρθρου από tvxs.gr

Η παγκόσμια δασική κάλυψη μειώθηκε κατά 3,1% στο διάστημα μεταξύ 2000 και 2005, με τους βόρειους δρυμούς να αποτελούν το ένα τρίτο αυτής της απώλειας και τις υγρές τροπικές ζώνες να ακολουθούν, όπως δείχνουν τα πορίσματα μελέτης, η οποία δημοσιεύεται σήμερα και βασίζεται σε δορυφορικές παρατηρήσεις.
Η απώλεια της δασικής κάλυψης αποδίδεται στα φυσικά αίτια, π.χ. πυρκαγιές που προκαλούνται είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Το ποσοστό αυτό μεταφράζεται σε 1.011.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα λιγότερου δάσους στον πλανήτη μας. Κατά την έναρξη της σύνταξης της μελέτης, η συνολική δασική έκταση στον κόσμο κάλυπτε 32.688.000 τετρ. χλμ.
Οι βόρειοι δρυμοί, που βρίσκονται στη ζώνη της Αρκτικής και καλύπτουν το 26,7% της δασικής έκτασης του πλανήτη-η δεύτερη μεγαλύτερη κάλυψη-έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση σε αυτήν την πενταετία, κατά 4%, τα δύο τρίτα της οποίας οφείλονται σε φυσικά αίτια, τονίζουν οι ερευνητές των παν/μιων της Νοτίου Ντακότα και της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Τα υγρά τροπικά δάση, που καλύπτουν 11,5 εκατ. τετραγωνικά χλμ και αντιπροσωπεύουν την μεγαλύτερη δασώδη έκταση στη Γη, απώλεσαν το 2,4% του όγκου τους, αντιπροσωπεύουν δηλ. το 27% της συνολικής απώλειας.
Τα δε τροπικά δάση στις ξερές ζώνες -που με κάλυψη 7, 13 εκατ. τετρ. χλμ αντιπροσωπεύουν το 21,8% της δασώδους έκτασης του κόσμου-μειώθηκαν στο ίδιο διάστημα κατά 2,9%, που αντιπροσωπεύει το 20,2% της συνολικής δασικής απώλειας.
Τέλος, τα δάση στις εύκρατες ζώνες -5,2 εκατ. τετρ. χλμ, ή 16,1% της συνολικής κάλυψης-το 2000 έχασαν το 3,5% της έκτασής τους, ή το 18,2% των συνολικών απωλειών στον πλανήτη.

La Republica: Δούρειος Ίππος των Η.Π.Α. η Ελλάδα

Αναδημοσίευση άρθρου
Σε ανταπόκριση της Repubblica από την Ουάσιγκτον με τίτλο «Με το ένα πόδι στην ευρωζώνη, αυτή είναι η εκδίκηση των ΗΠΑ» και υπέρτιτλο «Οι ΗΠΑ είναι ο πρώτος μέτοχος του Ταμείου. Αποφασιστικής σημασίας η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού», σημειώνονται μεταξύ άλλων: «Τελικά η μικρή Ελλάδα θα γίνει ο «δούρειος ίππος» της αμερικανικής επέμβασης (ανάμιξης) στο ευρώ. Θα συμβεί αυτό που δεν θα ήθελαν ποτέ ούτε ο Nicolas Sarkozy, ούτε ο Jean-Claude Trichet, ούτε ο José Manuel Barroso:
Η “ρεβάνς” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο καλείται να διαδραματίσει ένα ρόλο, τον οποίον η ευρωζώνη αρνήθηκε. Και πίσω από το ΔΝΤ “ξεμυτίζει” η Αμερική, ο σημαντικότερος μέτοχος του Ταμείου με το 17% των ψήφων.
Με το SOS που εξέπεμψε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το μόνο θεσμικό όργανο που αντέδρασε άμεσα, χωρίς δισταγμό και χωρίς χρονοτριβή, ήταν αυτό με έδρα την Ουάσιγκτον: «Είμαστε έτοιμοι για να κινηθούμε γρήγορα, προκειμένου να απαντήσουμε στο αίτημα της Ελλάδας για βοήθεια», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής του Ταμείου Dominique Straus-Kahn.
Ο Dsk, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν, είναι ένας Γάλλος σοσιαλιστής που συμφωνεί περισσότερο με τον Barack Obama, παρά με τον Nicolas Sarkozy.
Ο Dsk έχει την πολυτέλεια –αδιανόητη στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο- να χρησιμοποιεί με άνεση το χρονικό επίρρημα “ταχέως”. Πράγματι, για την εκταμίευση των 15 δις ευρώ που έχει υποσχεθεί το Ταμείο, αρκεί μία και μόνη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, όπως ακριβώς λαμβάνονται οι αποφάσεις σε μια ιδιωτική επιχείρηση. 

Η Ευρωζώνη έχει υποσχεθεί τα διπλάσια (30 δις), όμως με τόσα “εάν” και τόσα “αλλά”… ύστερα, η βοήθεια από την Ευρωζώνη θα μπορούσε να δίνεται με το σταγονόμετρο, μια επιταγή κάθε φορά από κάθε χώρα, ποιός ξέρει... 

Από την οπτική των ΗΠΑ η ελληνική κρίση είναι μια διπλή ρεβάνς:
Επιβεβαιώνει την αναγέννηση του ΔΝΤ, το οποίο πριν από την παγκόσμια ύφεση χαρακτηρίζετο “άχρηστος οργανισμός” και “κατάλοιπο του παρελθόντος”.
Σήμερα, μέχρι και η Commission και η ΕΚΤ παραδέχονται πως μόνον το ΔΝΤ έχει την τεχνογνωσία για να βάλει τάξη στα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, να καθορίσει τα σχέδια δημοσιονομικής εξυγίανσης, να επεξεργασθεί τη φορολογική μεταρρύθμιση για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και να επαγρυπνεί ώστε η Αθήνα να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της. 

΄Εχει περάσει ένας χρόνος, αλλά φαίνεται ένας αιώνας, από τότε που ο Nikolas Sarkozy και ο Gordon Brown αναφέρθηκαν σε μια νέα συμφωνία Bretton Woods 2, μια νέα μεγάλη μεταρρύθμιση της διεθνούς νομισματικής τάξης.
Για την ώρα, εξακολουθεί να εφαρμόζεται αυστηρά η συμφωνία Bretton Woods 1 που γεννήθηκε υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ: Το ΔΝΤ. Θεωρητικά, ακόμη και μέσα στο ΔΝΤ όπως είναι σήμερα, οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να “μετρούν” περισσότερο από τους Αμερικανούς, δεδομένου ότι όλοι μαζί διαθέτουν το 32% των ψήφων.
Το πρόβλημα όμως έγκειται στο εξής: Σ’ αυτό το “όλοι μαζί”. 

Για να καταλάβουμε όμως το παρασκήνιο υπό την οπτική Obama, θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω, στις 9 Μαρτίου του 2010. Εκείνη τη μέρα ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέπτεται την Ουάσιγκτον. Είναι μια επίσκεψη εκτός προγράμματος, αλλά εκμεταλλευόμενος τους προσωπικούς δεσμούς του σε μια χώρα όπου έζησε επί μακρόν, ο Γιώργος Παπανδρέου καταφέρνει να γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο Obama και τον Υπουργό Οικονομικών Timothy Geithner.
Μετά τον Λευκό Οίκο και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, ο τελικός σταθμός για την ελληνική αντιπροσωπεία είναι το Center for American Progress του John Podesta, ένα από τα σημαντικότερα think tank της διακυβέρνησης Obama.
Ενώ ο Παπανδρέου δέχεται εκεί τους δημοσιογράφους, στέλνει τον Υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να συναντήσει στελέχη του ΔΝΤ, μια συνάντηση που δεν τη γνώριζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Στην πραγματικότητα, το μυστικό λίγο διαρκεί, αλλά είναι αυτό που ήθελε ο Παπανδρέου.
To μήνυμά του προς τη γαλλο-γερμανική Ευρώπη είναι ξεκάθαρο: Εάν με εγκαταλείψετε, έχω καλούς φίλους σ’ αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Υπό το βλέμμα των Αμερικανών, η μικρή Ελλάδα “παίζει διπλό παιχνίδι”.
Για τον Obama, που έχει μια σκεπτικιστική θεώρηση απέναντι στη Γηραιά ΄Ηπειρο, είναι η τελευταία επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωζώνης».

ΗΠΑ: Κέρδη 335% λόγω... κρίσης! - Αναδημοσίευση από το "Έθνος"

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ 

Αποπληξία κινδυνεύει να πάθει όποιος διαβάζει την περιβόητη λίστα των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ που δημοσιεύει κάθε χρόνο το αμερικανικό οικονομικό περιοδικό "Φόρτσιουν". Διαπιστώνει εμβρόντητος ότι την ώρα που μαίνεται η κρίση και που δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύονται στα ανεπτυγμένα βιομηχανικά κράτη, ενώ χώρες ολόκληρες βυθίζονται βαθύτερα στο τέλμα του δημόσιου χρέους και λαοί απειλούνται με κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου τους, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί των ΗΠΑ κυριολεκτικά... θησαυρίζουν με πρωτοφανείς ρυθμούς εκμεταλλευόμενοι ακριβώς την κρίση!

Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί, αλλά και ανατριχιαστικοί ταυτόχρονα. Οι συνολικές πωλήσεις αυτών των 500 γιγάντων παρουσίασαν κατά το 2009 συνολική πτώση πωλήσεων έναντι του 2008 κατά 8,7%.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια - από το 1983, ακριβέστερα.
Πτώση πωλήσεων, άρα πτώση και των κερδών, σκέπτεται ο κοινός νους. Λάθος. Λάθος μεγάλο: το 2009 οι 500 αυτοί επιχειρηματικοί όμιλοι σημείωσαν απίστευτη... έκρηξη κερδών!
Οσο και αν ακούγεται απίστευτο, μέσα στο έτος της κρίσης, το 2009, τα κέρδη αυτών των 500 αμερικανικών κολοσσών αυξήθηκαν έναντι του 2008 κατά... 335%! Οχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Αύξηση κερδών 335% με πτώση του τζίρου κατά 8,7%! Η δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση εδώ και εξήντα χρόνια!
Εδώ αρχίζει το ανατριχιαστικό μέρος αυτής της ιστορίας. Αφού ο τζίρος μειώθηκε και τα κέρδη απογειώθηκαν, είναι προφανές ότι μειώθηκαν τα έξοδα των επιχειρήσεων. Με ποιο τρόπο; Με τον απλούστερο: τη μαζική σφαγή των εργαζομένων. Αυτές οι 500 επιχειρήσεις που μέσα στο 2009 συσσώρευσαν αστρονομικά κέρδη... απέλυσαν 821.000 εργαζόμενους!
Πρόκειται για φρικιαστικό δείγμα της κοινωνικής αναλγησίας του συστήματος, αλλά και της θεαματικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων και εις βάρος των εργαζομένων που συντελείται στο πλαίσιο της κρίσης.
Εκεί δε που γίνεται κανείς κυριολεκτικά έξαλλος είναι όταν βλέπει στην πρώτη δεκάδα των 500 να επανέρχονται η Μπανκ οβ Αμέρικα και η Τζ. Π. Μόργκαν Τσέις (στις θέσεις 5 και 9 αντιστοίχως).
Πρόκειται για δύο τράπεζες που έναν χρόνο νωρίτερα βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας και διασώθηκαν απορροφώντας δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια κρατικής στήριξης - παίρνοντας δηλαδή μέσω της αμερικανικής κυβέρνησης όλους τους φόρους που κατέβαλαν στο κράτος δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες για σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους κ.λπ.
Δεν συζητάμε για τις φαρμακοβιομηχανίες. Κάποιες από αυτές σημείωσαν αύξηση κερδών μέσα στο 2009 έως και... 1.000% (!!!) χάρη στην καλοστημένη και έξοχα διαφημισμένη ιστορία της "πανδημίας" της γρίπης της πλάκας, η οποία γέμισε με δισεκατομμύρια δολάρια κέρδη τους τραπεζικούς λογαριασμούς των φαρμακοβιομηχανιών.
Τα "λαμόγια" του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση μαζί με τους Ευρωπαίους ομοίους τους, αλλά πάντως σήμερα κάνουν πάρτι.
Η Γκόλντμαν Ζαξ για παράδειγμα, η διαβόητη αμερικανική επενδυτική τράπεζα, σημείωσε αύξηση κερδών το πρώτο τρίμηνο του 2010 σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009 κατά 91%! Και αυτό παρόλο που την περασμένη Παρασκευή η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ κατέθεσε αγωγή για απάτη εναντίον της Γκόλντμαν Ζαξ και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν χαρακτήρισε την τράπεζα αυτή "ηθικά χρεοκοπημένη".
Πρόκειται για μία τράπεζα που ενεργεί επί αδρά αμοιβή ως σύμβουλος όχι μόνο των κυβερνήσεων της Ελλάδας, αλλά και εκείνων της Γερμανίας, της Βρετανίας και πολλών άλλων ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίες αισθάνονται τρομοκρατημένες τώρα από τις αποκαλύψεις για τις πράξεις της και προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν.
Τράπεζες
Καμιά σχέση με το δημόσιο καλό
Σοκαριστική ήταν η δήλωση του Αλεξάντερ Ντιμπέλιους, επικεφαλής στην Γκόλντμαν Ζαξ των χρηματοπιστωτικών πράξεων που αφορούν στη Γερμανία: "Οι τράπεζες δεν έχουν καμία υποχρέωση να προωθούν το δημόσιο καλό!" δήλωσε χωρίς περιστροφές. Με αυτόν τον αλαζονικό τρόπο αντιμετώπιζε τις κατηγορίες ότι η αμερικανική Γκόλντμαν Ζαξ είναι υπεύθυνη για τις απώλειες 150 εκατομμυρίων δολαρίων γερμανικής τράπεζας, η οποία στη συνέχεια διασώθηκε με χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων. Αλλα 840 εκατομμύρια δολάρια στοίχισε παιχνίδι της Γκόλντμαν Ζαξ στη βρετανική RBS, η οποία επίσης διασώθηκε με δεκάδες δισεκατομμύρια στερλίνες των φορολογουμένων. Ληστές των δημόσιων ταμείων...