Η Ευρώπη αναθεωρεί τη στάση της απέναντι στην ιδιωτικοποίηση των εταιριών ύδρευσης. Τα τελευταία δύο χρόνια, παρατηρείται μια τάση των ευρωπαϊκών πόλεων να αναλάβουν οι ίδιες τη διαχείριση της ύδρευσής τους, καταργώντας ουσιαστικά το μέχρι σήμερα πολυδιαφημιζόμενο μοντέλο της διαχείρισης του νερού από ιδιωτικές εταιρίες.
Η στροφή στη δημόσια διαχείριση του νερού στηρίζεται σε δύο βασικές ομάδες επιχειρημάτων:
α) Στον κοινωνικό ρόλο του νερού ως αγαθού το οποίο δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη εμπορικό προϊόν που μπαίνει στη διαδικασία απόδοσης κέρδους, χρηματιστηριακής αξίας και εμπορευσιμότητας, όπως τα υπόλοιπα, καθώς επίσης και στη χρήση του ως ενός φυσικού αγαθού, απαραίτητου για τη ζωή, στο οποίο όλοι θα πρέπει να έχουν πρόσβαση.
β) Στη δεύτερη ομάδα επιχειρημάτων γίνεται, βασικά, ένας απολογισμός των αποτελεσμάτων της ιδιωτικοποίησης και των συνεπειών της, όπως:
• ουσιαστικά μηδενικές επενδύσεις από τους ιδιώτες
• οριακή συντήρηση των υπαρχουσών υποδομών
• αύξηση της τιμής του νερού
• μειώσεις προσωπικού με απώτερο σκοπό το κέρδος, που όμως επιφέρουν χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες-καταναλωτές
• αλόγιστη εξάντληση των αποθεμάτων, μια και σκοπός του επενδυτή είναι η αυξημένη κατανάλωση, δηλαδή τα αυξημένα κέρδη.
Τα ευρωπαϊκά παραδείγματα
Η στροφή στην τάση επανακρατικοποίησης ξεκίνησε από το Παρίσι, την πατρίδα της Suez και της Veolia, των μεγαλύτερων πολυεθνικών σε θέματα διαχείρισης ύδρευσης! Ο Δήμος Παρισίων (επί Ζακ Σιράκ) έδωσε τη διανομή του νερού με εικοσιπενταετή σύμβαση στις παραπάνω εταιρίες, έχοντας μοιράσει την πόλη μεταξύ των δύο εταιριών, σύμφωνα με τη διαδρομή του Σηκουάνα: Η Veolia την περιοχή δεξιά του ποταμού και η Suez την αριστερή όχθη. Έτσι, άλλος παρήγαγε και επεξεργαζόταν το νερό και άλλος το διένειμε, με αποτέλεσμα την αλληλοεπικάλυψη υπευθυνοτήτων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μια σταγόνα νερού από την πηγή ως τη βρύση άλλαζε δέκα φορές υπεύθυνο διαχείρισής της!
Με τη λήξη της σύμβασης, τον Δεκέμβρη του 2009, το νερό του Παρισιού επαναδημοτικοποιήθηκε σε ένα φορέα, την Eau de Paris.
Δεν είναι, όμως, πάντα οι φορείς που παίρνουν τις αποφάσεις. Οι πολίτες οι ίδιοι, πολλές φορές, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και με εφαρμογή των δικαιωμάτων τους αποφασίζουν για το μέλλον τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιταλία και η πόλη του Βερολίνου.
