Γιατί στην Ελλάδα ανθίζει η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους, όπως γίνεται σε τριτοκοσμικές χώρες; Γιατί στην Ελλάδα η έλλειψη επαρκούς πληροφόρησης κάνει τους ανθρώπους να επενδύουν σε λάθος κατευθύνσεις; Γιατί στην Ελλάδα, η λέξη "ιδιώτης", που θέτει το άτομο εκτός κοινωνικού συνόλου, δεν θεωρείται προσβλητική;
Αυτά και άλλα ερωτήματα μου προέκυψαν από το χθεσινό ντοκιμαντέρ του Εξάντα για τις τράπεζες βλαστοκυττάρων. Όσοι φίλοι μου έκαναν πρόσφατα απόγονους, με μόνη εξαίρεση ένα ζευγάρι που γέννησε σε δημόσιο μαιευτήριο και ήταν άκρως πληροφορημένο για την όλη διαδικασία φύλαξης και χρησιμοποίησης βλαστοκυττάρων, οι υπόλοιποι έδωσαν περίπου 2.000 ευρώ για κάθε μωρό σε ιδιωτικές τράπεζες.
Και ενώ άλλες χώρες, όπως λ.χ. η Γαλλία, απαγορεύουν την ιδιωτική φύλαξη, στην Ελλαδίτσα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων (και αν....) διαθέτουμε 15 με 20 ιδιωτικές τράπεζες ομφαλοπλακουντιακού αίματος!
Η ανοησία της υπόθεσης, που αντικατοπτρίζει τη σχέση του "ιδιώτη" με το λατινικό "idiot", είναι ότι σε ένα ποσοστό 1 στις 300.000, σύμφωνα με τη διακεκριμένη αιματολόγο και πρωτοστάτρια στη μεταμόσχευση ομφαλοπλακουντιακού αίματος Δρ. Eliane Gluckman, μπορεί το αίμα που έχει φυλαχθεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπευτικούς σκοπούς από το ίδιο το άτομο. Στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες χρειάστηκε παρέμβαση με τέτοιου είδους θεραπεία, το αίμα που είχε φυλαχθεί διέθετε γενετικά την εκδηλωμένη ασθένεια του ατόμου, οπότε ήταν άχρηστο, και οι γονείς έπρεπε να ανατρέξουν στη δημόσια τράπεζα για συμβατούς δότες χωρίς τα αντίστοιχα γενετικά προβλήματα. Αν όλοι δώριζαν τα βλαστοκύτταρα σε δημόσιες τράπεζες, δεν θα ήταν ευκολότερη η ζωή μας με τέτοιο τεράστιο απόθεμα;
..."του έδειχναν το φεγγάρι και εκείνος κοιτούσε το δάχτυλο".
Στη χώρα μας εκπαιδευόμαστε να μην εμπιστευόμαστε το δημόσιο, και αυτή η τακτική οδηγεί σε συρρίκνωση των δυνατοτήτων μας. Θες κάποιοι φορείς του δημοσίου που δρουν σαν ιδιώτες, θες κάποιοι υπάλληλοι που εισχώρησαν και δρουν ως ιδιώτες ενώ είναι κοινωνικοί λειτουργοί, η δυσπιστία έχει οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να σπείρει τη διχόνοια και να λύσει τους κοινωνικούς δεσμούς. Αν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση, αντί να συναινούμε σε αποκρατικοποιήσεις και άλλα τέτοια φούμαρα που στόχο έχουν την κατάλυση της αλληλεγγύης των πολιτών (που δημιουργεί "την ισχύ εν τη ενώση") θα ζούσαμε όλοι μια πολύ καλύτερη ζωή.
Όσο σκεφτόμαστε σαν "ιδιώτες" και αφήνουμε να μας εξαπατούν, τόσο περιορίζουμε την προοπτική μας. Αυτός ακριβώς είναι και ο ορισμός της λέξης idiot: a mentally deficient person, or someone who acts in a self-defeating or significantly counterproductive way. Δυστυχώς, τέτοιοι έχουν εκπαιδευτεί πολλοί στη χώρα μας: εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια δίπλα από τους ξέχειλους κάδους, γνωρίζοντας ότι υπάρχει απεργία και δεν θα γίνει αποκομιδή, εκείνοι που παρατούν σκουπιδοσακούλες στην παραλία μετά το μπάνιο, εκείνοι που θα κλείσουν τη διάβαση πεζών με το αυτοκίνητό τους, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Ιδιώτες είναι οι παρτάκηδες, ανεξάρτητα απ΄το αν παραβιάζουν ή όχι νόμους, και τέτοιους θέλουν να μας κάνουν: εκτός από αντιπαθητικούς, κυρίως, στάσιμους και αυτοκαταστροφικούς.
Και ενώ άλλες χώρες, όπως λ.χ. η Γαλλία, απαγορεύουν την ιδιωτική φύλαξη, στην Ελλαδίτσα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων (και αν....) διαθέτουμε 15 με 20 ιδιωτικές τράπεζες ομφαλοπλακουντιακού αίματος!
Η ανοησία της υπόθεσης, που αντικατοπτρίζει τη σχέση του "ιδιώτη" με το λατινικό "idiot", είναι ότι σε ένα ποσοστό 1 στις 300.000, σύμφωνα με τη διακεκριμένη αιματολόγο και πρωτοστάτρια στη μεταμόσχευση ομφαλοπλακουντιακού αίματος Δρ. Eliane Gluckman, μπορεί το αίμα που έχει φυλαχθεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπευτικούς σκοπούς από το ίδιο το άτομο. Στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες χρειάστηκε παρέμβαση με τέτοιου είδους θεραπεία, το αίμα που είχε φυλαχθεί διέθετε γενετικά την εκδηλωμένη ασθένεια του ατόμου, οπότε ήταν άχρηστο, και οι γονείς έπρεπε να ανατρέξουν στη δημόσια τράπεζα για συμβατούς δότες χωρίς τα αντίστοιχα γενετικά προβλήματα. Αν όλοι δώριζαν τα βλαστοκύτταρα σε δημόσιες τράπεζες, δεν θα ήταν ευκολότερη η ζωή μας με τέτοιο τεράστιο απόθεμα;
..."του έδειχναν το φεγγάρι και εκείνος κοιτούσε το δάχτυλο".
Στη χώρα μας εκπαιδευόμαστε να μην εμπιστευόμαστε το δημόσιο, και αυτή η τακτική οδηγεί σε συρρίκνωση των δυνατοτήτων μας. Θες κάποιοι φορείς του δημοσίου που δρουν σαν ιδιώτες, θες κάποιοι υπάλληλοι που εισχώρησαν και δρουν ως ιδιώτες ενώ είναι κοινωνικοί λειτουργοί, η δυσπιστία έχει οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να σπείρει τη διχόνοια και να λύσει τους κοινωνικούς δεσμούς. Αν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση, αντί να συναινούμε σε αποκρατικοποιήσεις και άλλα τέτοια φούμαρα που στόχο έχουν την κατάλυση της αλληλεγγύης των πολιτών (που δημιουργεί "την ισχύ εν τη ενώση") θα ζούσαμε όλοι μια πολύ καλύτερη ζωή.
Όσο σκεφτόμαστε σαν "ιδιώτες" και αφήνουμε να μας εξαπατούν, τόσο περιορίζουμε την προοπτική μας. Αυτός ακριβώς είναι και ο ορισμός της λέξης idiot: a mentally deficient person, or someone who acts in a self-defeating or significantly counterproductive way. Δυστυχώς, τέτοιοι έχουν εκπαιδευτεί πολλοί στη χώρα μας: εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια δίπλα από τους ξέχειλους κάδους, γνωρίζοντας ότι υπάρχει απεργία και δεν θα γίνει αποκομιδή, εκείνοι που παρατούν σκουπιδοσακούλες στην παραλία μετά το μπάνιο, εκείνοι που θα κλείσουν τη διάβαση πεζών με το αυτοκίνητό τους, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Ιδιώτες είναι οι παρτάκηδες, ανεξάρτητα απ΄το αν παραβιάζουν ή όχι νόμους, και τέτοιους θέλουν να μας κάνουν: εκτός από αντιπαθητικούς, κυρίως, στάσιμους και αυτοκαταστροφικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου